Egipt zmienia postrzeganie życia. I to bardzo. Myślę, że uczy cieszyć się z małych radości, drobnostek. To co niedoceniane do tej pory tutaj wydaje się czymś bardzo istotnym. Na początku myślałam, że problem nie tkwi w tym, gdzie jesteśmy – czy to Polska, Egipt, czy inny kraj na ziemi...- ale w tym jakimi ludźmi się otaczamy. Ważne jest, aby na co dzień otaczać się osobami życzliwymi, które cieszą się z Naszych sukcesów i Nam kibicują. Mieszkając w Polsce miałam przez bardzo długo przeświadczenie, że co jak co, ale pewne rzeczy trzeba zrobić, mimo iż się ich nie chce, lub są dla mnie niewygodne. Często robiłam coś wbrew sobie, bo "tak wypada". Wizyta u nielubianych krewnych i robienie miny do złej gry, cieszenie się z jakiegoś durnego prezentu, który w życiu mi się nie przyda, udawanie życzliwości na studiach w stosunku do koleżanki, która jest największą suką pod słońcem, no cóż... zawsze sobie powtarzałam, że trzeba mieć klasę ;] To wypada, a to nie. Do tej pory w sumie wolę pewne kwestie przemilczeć, aniżeli dać się ponieść emocjom. Myślę, że życie w Egipcie jednak uczy pewnego dystansu do pewnych kwestii. Obserwując Egipcjan można odnieść wrażenie, że przyziemne sprawy nie załamią ich dobrego humoru i samopoczucia.Na pewno w jakimś stopniu obserwacja życia mieszkańców sprawia, że zmieniamy postrzeganie świata i życia. Inaczej podchodzimy do spraw przyziemnych, a inaczej spraw duchowych. Myślę, że Egipt sprawia, iż można poczuć się obywatelem świata, a nie zamkniętej metropolii, w której jest się uwięzionym.  Tutaj nikt się nie spieszy. Na wszystko jest czas. Śniadanie około 15.00? Nie ma problemu. Tutaj czuje się w powietrzu wolność. Wszystko mniej przytłacza. Nie wiem czy to kwestia pogody, braku zanieczyszczeń, czy nastawienia ludzi, które się przekłada na nastawienie. Ogromny dystans do tego wszystkiego, co przemijające i nietrwałe tutaj odznacza się